 Η ιστορία των ζυμαρικών λέγεται ότι ξεκινά από τον Μάρκο Πόλο, ο οποίος είδε τους κινέζους να τα τρώνε και τα έφερε στην Ιταλία το 1295. Οι καλοφαγάδες Ιταλοί, αμφισβητούν έντονα αυτή την θεωρία και υποστηρίζουν ότι το εθνικό τους φαγητό, τα μακαρόνια, υπήρχε στην Ιταλία πολύ πριν από την εποχή του Μάρκο Πόλο.
Ό,τι κι αν ισχύει, τα ζυμαρικά ήταν από τα πρώτα γρήγορα φαγητά. Αρκούσαν δηλαδή λίγα λεπτά για να ετοιμαστούν με απλό βρασμό. Μπορούσαν δε, να διατηρηθούν για μήνες μετά την παρασκευή και την ξήρανσή τους.
Βασικά υπάρχουν δύο κατηγορίες ζυμαρικών. Εκείνα που παρασκευάζονται με αλεύρι και νερό και εκείνα που περιέχουν αυγά και γάλα. Η διαφορά ως προς τη γεύση είναι μεγάλη.
Μεγάλη επίσης σημασία έχει για την ποιότητα και ο τύπος αλευριού που χρησιμοποιείται. Το λεγόμενο σιμιγδάλι, που οι κόκκοι του εξάγονται από το σκληρό σιτάρι, είναι καθοριστικός παράγοντας για την ποιότητα. Το σιμιγδάλι έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε γλουτένη και είναι εξαιρετική πηγή σύνθετων υδατανθράκων, οι οποίοι παρέχουν σταθερά ενέργεια που απελευθερώνεται αργά. Τα ζυμαρικά ολικής άλεσης είναι πλουσιότερα σε φυτικές ίνες, μέταλλα και βιταμίνες της ομάδας Β. Όμως τόσο τα σκούρα ζυμαρικά όσο και τα λευκά, μπορούμε να πούμε ότι είναι υγιεινά. Όσο δε για την φήμη ότι αυτά παχαίνουν είναι βέβαιο ότι πρόκειται περί μύθου. Τα ζυμαρικά γίνονται παχυντικά με τις βαριές σάλτσες που περιχύνουμε.
|
